L’EMIGRATU

 

Ohi Santumangu, profumatu jigliu,

arricchja ‘na mullica, ppe favore,

mu sìanti chistu tue luntanu figliu

chi te partìu ciancìannu e ciància ancore!

 

Te suannu sempre, e quannu me risbigliu,

quanta malinconia trùavu a ‘stu core…

e quann’arriva chiru Santu jùarnu

chi de ‘stu ‘mpìarnu ‘mparadisu tùarnu!?

 

Chine ‘u d’è mai partutu ‘un sa cchi senta

unu chi du paìse sue è luntanu…

Soffra, se danna, ciancia, se lamenta:

se sèntadi morire chjanu chjanu.

 

Chiru chi vida, tocca o chi frequenta

è ‘nzìpidu; difetta dde paisanu;

e lestu lestu fa ru paragone

ch’ ‘e cose ‘e Santumangu su chhjù bone.

 

Ppecchì, oh Segnure, tu chi tuttu pùe,

‘u’ ffa’ ‘e lavuru ‘a terra nostra ricca

mu ‘sti raminghi figliulìalli tue

tornanu e ‘a nostalgia nu’ ri nnissicca?

 

Ppecchì de Santumangu l’ape sue,

ppe nnu’ d’avire d’arnie ‘na picca,

hanu ‘e lassare ‘u mele ad atre banne

chi fòrradi ppe nnue ricchezza ranne?

 

Cchi bella cosa si ‘u lavurature

a ru paise sue avissi ru postu…

La vita migliorerra de sapure;

all’infelicità nu’ fforra espostu.

 

Si ‘a sira avissi stanche l’ossature,

averra, armenu, lu cervìallu appostu:

no cumu ccà, chi oltre a ra stanchizza,

te sìanti intra ‘nu puzzu d’amarizza.

 

Chhi cosa cara si a ra scapulata

truavi la famigliella chi t’aspetta;

chi ‘a figliulella ‘nconcu vò pigliata

e ‘u masculillu ‘mbrazza ti se jetta…

 

‘A spisa supra ‘e vràsce accuverchjata,

‘u bicchiericchju ‘e vinu, ‘a sicaretta;

e tu, mmìanzu a ‘sta gioja e tantu amure,

te sìanti cumu ‘n’apa intra ‘nu jure.

 

Ammece, quannu cca scinna ra sira,

s’allonga sempre cchiù la luntananza;

nente ‘u morale supra ti lu tira

ca nu’ nce rescia mancu la speranza.

 

A ru paìse tue la mente gira;

sùaffri de la famiglia la mancanza,

e pìanzi ca ppe cce dunare pane

hai de soffrire pìaju de ‘nu cane.

 

Ohi Gesù Cristu mio – Tu chi sì giustu –

‘sta gioventù ‘u ‘ra vorra cunzumata

intra ‘stu torchju, cum’uva de mustu,

mu tùarnu a Santumangu a binazzata !

 

Famme jìre a campare dde cc’è gustu,

ppemu me gùadu ‘a famigliella amata,

mu ‘ns’eme ad illa pùazzu rispirare

chill’aria de la Sila e dde lu mare!

 

Torname prìastu a chira terra mia

ch’è medicina ppe ‘sta nostalgia!